تحلیلی بر سفر رونالدو

یعنی سرسام گرفتیم . کل سفر کریس رونالدو و کاروان النصر به تهران ، حتی چهل و هشت ساعت هم طول نخواهد کشید ، اما کل کشور دلشوره حفظ آبرو دارد . هر طرف را نگاه می کنی ، یک نفر دارد نسخه می پیچد که برای استقبال از رونالدو باید فلان کار را بکنیم . یکی دنبال زیباسازی مسیر حرکت او از فرودگاه است ، یکی دارد محل ورودش به آزادی را موکت می کند ، یکی تشکیل ستاد استقبال با حضور مقامات عالیرتبه را سفارش میدهد و یک گروه پرشمار هم به فکر حل مشکل فیلترینگ برای کریس هستند . این وسط حتی جناب ضرغامی نمک ریخته که : « ایتا و بله نصب کند و به بچه محلهایش هم بگوید نصب کنند . » آنچه به همین صراحت از سوی وزیر مملکت مورد طعن قرار می گیرد ، طرحهایی است که با صرف هزاران میلیارد بودجه از جیب ایرانیان راه اندازی شده ، اما گویا تنها کارکردش بانمک تر جلوه کردن عزت است
حال و هوای این چند روز تهران ، شبیه فیلم « مهمان مامان » مهرجویی است ؛ آنجا که ساکنان آن بیغوله همه همسایهها را بسیج کردند و به آب و آتش زدند تا بلکه یک شام آبرومند برای مهمان ناگهانی خود ترتیب بدهند . او آمد ، خورد و رفت ، اما آیا بعد از آن همه چیز درست شد ؟ خرابی در و دیوارها از میان رفت ؟ کار و بار اهالی خانه سامان گرفت ؟ سوراخ جوراب مرد خانه رفو شد ؟ راستی چه ساختید که حالا این همه نگران حضور موقت یک میهمان سرشناس هستید ؟ ما برای کمتر از دو روز پذیرایی از رونالدو اینطور سرگیجه گرفته ایم و داریم به در و دیوار می زنیم ، اما کشوری در همسایگی مان ترتیب اقامت دایمی او و اهل و عیالش را داده و نگران چیزی هم نیست . یک شیر پاک خوره پیدا می شود این فاصله بعید را برایمان توضیح بدهد ؟
اگر فیلترینگ مایه آبروریزی است ، اگر جا دارد تهران زیباتر شود ، اگر آزادی رنگ و روی تازه می خواهد ، اگر فرودگاه باید خوشگل شود و رفتار مسوولان بهبود بیابد ، پس چرا این اشکالات را برای ما ایرانیها رفع نمی کنید ؟ کریس برای یک بازی فوتبال می آید و می رود ، ما اما ساکنان ابدی این خانه پدری هستیم . آیا بخشی از این احترام و تقلا برای بهتر کردن اوضاع ، حقمان نیست ؟ رونالدو نیستیم ،
*آدم که هستیم *
✍️ م حسینی